Vandaag is het Werelddierendag. Nu heb ik niet zo veel met speciale dagen – in de ideale wereld ben je elke dag lief voor je vader, moeder, hond of kind – maar deze keer maak ik van de gelegenheid gebruik om een paar diervriendelijke organisaties onder de aandacht te brengen.

De Dierenbescherming bijvoorbeeld die met dierenambulances uitrijdt om dieren in nood te helpen en een veertigtal asielen beheert waarin dieren worden opgevangen. Ook zijn er zwerfkattenprojecten. Daarnaast gaat de Dierenbescherming actief op zoek naar lieve baasjes voor de asieldieren die ze onder haar hoede heeft.

Een van de talen die het meest tot de verbeelding spreken, is het Afrikaans.
Met woorden als 'bedorwe brokkie' (verwend kind), 'blokkiesraaisel' (kruiswoordraadsel), 'broekiekouse' (panty's), 'hakiesdraad' (prikkeldraad), 'kleefbroek' (legging), 'laatlammetjie' (nakomertje) en 'moltrein' (metro) ...

De taal is niet alleen melodieus, het leuke is ook dat je er vrij veel van kunt verstaan.
Al moet ik eerlijk zeggen dat ik bij een woord als 'gomtor' en 'japie' geen flauw idee had dat dit 'onbeschaafd persoon' en 'Afrikaner' betekende.
Het weer is nog steeds zomers, dus hoogste tijd voor een lekkere braai.

Een van de leukste reisprogramma's vind ik Reizen Waes. Tom Waes reist naar de gekste plaatsen her en der verspreid op de wereldkaart.
Het zijn plekken waar de meeste toeristen nog nooit van gehoord hebben, laat staan dat ze er ooit geweest zijn. Hij kiest landen die de doorsnee reiziger liever mijdt en daarbij heeft hij maar één vraag: kan ik er op vakantie?

Door de hoge temperaturen van de laatste dagen met nog een aantal tropische dagen in het vooruitzicht kwam de uitdrukking 'de mussen vallen (dood) van het dak' weer naar boven. Dat zeg je als je duidelijk wilt maken dat het snikheet, bijna niet uit te houden is.

Veel Nederlandse huizen zijn niet bestand tegen de hitte, het kwik loopt binnen soms op tot 30 graden. Ook ik ben een ervaringsdeskundige tegen wil en dank, en denk niet alleen met weemoed aan zuidelijk temperament en palmbomen, maar ook aan de witgepleisterde dikke muren en luiken die daar de warmte buitenhouden waardoor je fris en uitgerust weer opstaat.

Bepaalde gewoontes van mensen kunnen irritatie oproepen. Zo hebben veel mensen er wel een paar die hoog op hun irritatie-index staan. De één vindt smakken aan tafel vreselijk of iemand die met zijn vingers knakt. Tergend langzaam, één voor één.

Een ander krijgt bijna een waas voor ogen als iemand constant met een pen zit te tikken of met z’n voet op en neer aan het wiebelen is. Ik herinner me dat ik er ooit in een wachtkamer commentaar op kreeg van een zwaar geïrriteerde vrouw. ‘Stop daarmee!’ zei ze. Nu ben ik in de regel ongevoelig voor bevelen, of iemand moet er een pistool bij trekken, dus ik wiebelde gewoon – zij het iets minder relaxed – door.